Στέλιος Χαρίτος: Ποτέ δεν μπορούσα να υποδυθώ άνθρωπο δίχως να τον θαυμάζω

Ο Στέλιος Χάριτος είναι από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να τους ακούς να μιλάνε. Οικείος, ζεστός, χαμογελαστός. Παρουσιάζει το "Decadence One Man Show" στη θεατρική σκηνή "Τεχνόκοσμος", όπου και μέσα από μια πληθώρα γνωστών προσωπικοτήτων καυτηριάζει τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μου επέτρεψε να του μιλάω στον ενικό και τον ευχαριστώ για την αμεσότητα του, όπως και για την όμορφη συζήτηση!

«Decadence, One Man Show». Στέλιο, είμαι βέβαιος πως η χρήση της λέξης «decadence», δηλαδή «παρακμή», οφείλεται στον χαρακτήρα που υποδύθηκε η αξιομνημόνευτη Ντίνα Κώνστα στους «Δύο Ξένους», τη φημισμένη «Ντένη Μαρκορά».

Σωστά. Η ατάκα της ήταν «Χριστέ μου, τι decadence!» Το έχω βιντεοσκοπήσει και ως προωθητικό υλικό για την παράσταση στο κανάλι μου στο Youtube. Για να είμαι ειλικρινής, ήθελα λίγο να αποτυπώσω τη γενικότερη παρακμή που επικρατεί και να σατιρίσω τα κακώς κείμενα της επικαιρότητας, όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Βλέπουμε αποτρόπαια πράγματα. Σε αυτή την παράσταση, επέλεξα να προσθέσω χαρακτήρες που ναι μεν υπάρχουν ήδη, αλλά από ένα σημείο και μετά είναι και δικής μου έμπνευσης, καθότι γράφω μόνος μου το πρωτότυπο σενάριο της περφόρμανς. Είναι χαρακτήρες που ανήκουν στη παρακμή, αλλά γίνονται οι πρωταγωνιστές της παράστασης. Οπότε, αυτοί που θεωρούνται παρακμιακοί, σατιρίζουν αυτούς που είναι στο «κέντρο», αυτούς που επί της ουσίας δημιουργούν την παρακμή της χώρας.

Οπότε, υπάρχει μία αντίστροφη λειτουργία.

Ακριβώς. Υπάρχει πολιτική και καλλιτεχνική σάτιρα, για να κατονομάσω δύο.

Με ποιο κίνητρο επιλέγεις τους χαρακτήρες;

Όποιον χαρακτήρα επιλέγω, είτε είναι επώνυμος είτε είναι δικής μου έμπνευσης, το κάνω με πολύ μεγάλη αγάπη και θαυμασμό. Το κίνητρο μου για να μπορέσω να υποδυθώ έναν ρόλο είναι να τον θαυμάζω πρώτα.

Περφόρμερ με σπουδές στο θέατρο, στη διαιτολογία, αλλά καις τη ψυχολογία. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Θα σταθώ στο τελευταίο. Θεωρείς ότι συνάδουν οι κλάδοι του θεάτρου και της ψυχολογίας; Γνωρίζοντας ορισμένα παραπάνω πράγματα για τη ψυχολογία και τη ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, σε έχει βοηθήσει αυτό προκειμένου να χτίσεις έναν χαρακτήρα;

Νομίζω πως συνδέονται άμεσα αυτοί οι δύο κλάδοι. Στην αρχή, όταν είχα πάει να σπουδάσω ψυχολογία, ήταν ο τελευταίος κύκλος σπουδών, για να είμαι ειλικρινής. Θυμάμαι να ρωτάω τον εαυτό μου: «Πού πάω να μπω τώρα;». Εκείνη την περίοδο έκανα και άλλα χίλια δυο πράγματα στη ζωή μου και αναρωτιόμουν σε τι μονοπάτια θα περπατούσα. Όμως, σιγά σιγά η ίδια η ψυχολογία μου απέδειξε πως δεν ήταν λάθος η επιλογή μου να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο σπουδών. Με βοήθησε να έχω μία πολύ πιο ουσιαστική επαφή με τους ρόλους που υποδύομαι, ούτως ώστε να μην τους αντιμετωπίζω επιδερμικά, αλλά εις βάθος. Επίσης, με έχει βοηθήσει ιδιαίτερα και στη συγγραφή των κειμένων. Παρατηρώντας τα κείμενα που έγραφα πριν από μία επταετία, καθώς και τα κείμενα που γράφω τώρα, διαπιστώνω πως υπάρχει μεγάλη εξέλιξη. Δεν πρόκειται μόνο για ατάκες που κάποιος ψαρεύει από εδώ και από εκεί, ανέκδοτα και τα συναφή. Υπάρχει μία ροή στον λόγο, μία αρχή, μέση, κορύφωση και τέλος.

Άρα, Στέλιο, παίρνεις έναν ήδη γνωστό χαρακτήρα και πάνω σε αυτόν προσθέτεις κι εσύ λόγια.

Βέβαια. Στην ουσία τον κάνω δικό μου ρόλο. Θα παραθέσω ένα παράδειγμα. Υποδύομαι τη Δήμητρα Ματσούκα, την οποία και μιμούμαι πάρα πολλά χρόνια. Οι θεατές που έρχονται και με βλέπουν στο τέλος υποστηρίζουν πως την ενσαρκώνω καλύτερα και από την ίδια. Βρίσκω κάποια στοιχεία ενός χαρακτήρα, τα οποία πολύς κόσμος δεν αντιλαμβάνεται, και τα βγάζω στην επιφάνεια λίγο πιο τραβηγμένα. Άρα, αξιοποιώ κάποιες πτυχές του ανθρώπου, του χαρακτήρα, και δημιουργώ ένα πολύπλευρο διαμάντι. Αυτό με ενδιαφέρει εμένα σε έναν ρόλο, έτσι τον αντιμετωπίζω.

Πότε ξεκίνησε όλη αυτή η αγάπη σου με τη περφόρμανς, με τις μιμήσεις;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα συμβάν. Νομίζω πως τότε πήγαινα νηπιαγωγείο, όταν και μετακόμισε δίπλα από το σπίτι μας, στον ίδιο όροφο της διπλανής πολυκατοικίας, μία οικογένεια με δύο παιδάκια, τη Θάλεια και τον Δημήτρη. Ένα μεσημέρι, λοιπόν, ήταν τα παιδιά στο μπαλκόνι, χωρίς να έχουμε γνωριστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Οπότε, βρήκα την ευκαιρία να τους κάνω παρουσίαση των καλλιτεχνών εκείνης της εποχής, κάπου στο 1992. Είχα πάρει ένα κασκόλ, έμπαινα πίσω από ένα τραπέζι κι έλεγα: «Τώρα θα βγει η Μαντώ. Τώρα θα βγει η Κωνσταντίνα. Τώρα θα βγει η Αλέξια. Τώρα θα βγει η Ευριδίκη». Δε θα το ξεχάσω ποτέ, το θυμάμαι πάρα πολύ χαρακτηριστικά. Στην πορεία, πήρα πολλά ερεθίσματα και από οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα επεξεργαζόμουν πολλούς χαρακτήρες που ήταν επώνυμοι. Πάντοτε με θαυμασμό. Ποτέ δεν μπορούσα να υποδυθώ έναν άνθρωπο δίχως να τον θαυμάζω. Όσο κι αν είναι στην επικαιρότητα κάποιος, όσο και κάνει θραύση, άμα δεν μου κάνει κλικ δεν μπορώ να το κάνω. Γενικώς, είμαι ένας άνθρωπος που χρειάζεται τη δημιουργική σπίθα για να ανάψω.

Ήταν υποστηρικτική η οικογένεια σου σε αυτή σου την ενασχόληση;

Πολύ. Ειδικά σε παλαιότερες εποχές που δεν ήταν κοινή αυτή η ενασχόληση. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο. Θυμάμαι τη μητέρα μου, η οποία με κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να με φέρει στο επίκεντρο για να κάνω το σόου μου. Παραδείγματος χάριν, όταν πηγαίναμε σε κανένα πάρτι συμμαθητή μου από το σχολείο, προλόγιζε πρώτα τον αδελφό για να πει ένα τραγούδι, καθότι ήταν καλλίφωνος, κι έπειτα έλεγε: «Μισό λεπτάκι, τώρα θα δείτε και τον Στέλιο. Στέλιο, κάνε λίγο και τη Λένα Παπαδοπούλου!» Σηκωνόμουν πάνω εγώ κι έκανα ένα μικρό σόου. Επίσης, με το πέρασμα των ετών, και ο πατέρας μου ήταν υποστηρικτικός, ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος χωρίς σπουδές, αλλά αγαπούσε τα παιδιά του και τα υποστήριξε σε ό,τι κι αν κάναμε. Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου ενασχόλησης  δεν οδηγούσα, διότι πήγαινα ακόμα στο Λύκειο. Ο πατέρας μου ερχόταν έξω από την πόρτα του θεάτρου με το αυτοκίνητο, όπου και να ήμουν. Ερχόταν ο άνθρωπος ακόμα και με τις πιτζάμες, σηκωνόταν από το σπίτι και ερχόταν να πάρει τον γιο του. Είναι κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ.

Μα εδώ συγκινήθηκα εγώ, δε θα συγκινηθείς εσύ;

Το θυμάμαι πάντοτε με πολλή αγάπη.

Ποιο είναι το δυσκολότερο κομμάτι στη μίμηση ενός ανθρώπου;

Η μίμηση είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Εγώ πρωτίστως ξεκινάω από την κίνηση, είναι το πρώτο πράγμα που υιοθετώ και στη πορεία προκύπτουν και τα υπόλοιπα. Πρώτα η κίνηση, μετά οι μορφασμοί και η φωνή έρχεται από μόνη της. Σε ένα γενικότερο επίπεδο, μου αρέσει πολύ η κινησιολογία, είναι κάτι που έχω παρατηρήσει εδώ και χρόνια. Αγαπώ και τον χορό πάρα πολύ. Τα πρώτα χρόνια που έκανα επαγγελματικές μιμήσεις στο θέατρο «Φλέμινγκ», στο οποίο και με είχε «βγάλει» ο αγαπημένος μου δάσκαλος, Γρηγόρης Μήττας, είχα ένα μικρό πρόγραμμα στο σύνολο της μίας ώρας, όπου υπήρχαν κι άλλα παιδιά για stand-up comedy. Δε φορούσα καμία περούκα, κανένα μακιγιάζ, δεν είχα τίποτα. Δούλευα πολύ την κινησιολογία και την φωνή. Είναι πολύ δυσκολότερο να αποδώσεις έναν ρόλο δίχως το κατάλληλο κοστούμι και τα αξεσουάρ. Αυτό, όμως, στη πορεία με βοήθησε να μπορώ να έχω ένα ισχυρό ρεπερτόριο, στο οποίο να μπορώ να ερμηνεύσω έναν χαρακτήρα και χωρίς μεταμφίεση. Ανέκαθεν αγαπούσα τη μεταμφίεση, θυμάμαι να βλέπω τον Μητσικώστα, τον Ζαχαράτο ή ακόμα και ξένους καλλιτέχνες, όπως τη Λάιζα Μινέλλι. Αγωνιούσα για το πότε θα μεγαλώσω για να βρω τα κατάλληλα υλικά και να κάνω κι εγώ κάτι ανάλογο.

Τι σε γοητεύει παραπάνω σε όλη αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα διαδικασία;

Ανέκαθεν με γοήτευε η δυνατότητα σάτιρας της επικαιρότητας. Συλλέγω γεγονότα που συμβαίνουν στις μέρες μας και επιλέγω τον κατάλληλο χαρακτήρα που μπορεί να σχολιάσει την εκάστοτε κατάσταση σαν όχημα για σάτιρα.

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο, το οποίο για τον οποιοδήποτε λόγο δεν κατόρθωσες να μιμηθείς, όσο κοπιώδη προσπάθεια κι αν κατέβαλλες;

Ναι, η Χαρούλα Αλεξίου. Ήταν κάτι το πολύ δύσκολο, αλλά δε με ενοχλεί. Πάμε για άλλα!

Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να εναλλάσσει κανείς επί σκηνής πολλά πρόσωπα μέσα σε συντομότατο χρονικό διάστημα;

Είναι ιδιαιτέρως δύσκολο. Απαιτεί μία πειθαρχία που χρειάζεται να δημιουργήσει κανείς από μόνος του, δε διδάσκεται. Μεγάλο ρόλο παίζει και ο χώρος όπου εμφανίζεσαι. Πρέπει να έχεις την ευφυία και στην σβελτάδα να προσαρμόζεσαι στον κάθε χώρο για να μπορέσει να λειτουργήσει αυτό που κάνεις. Γενικά είναι δύσκολη η δουλειά του «One Man Show», η οποία περιλαμβάνει τραγούδι, χορό, μεταμφίεση, μίμηση και σατιρικό κείμενο. Δεν είναι και λίγα, αν το αναλογιστούμε. Μετά από κάθε παράσταση, νιώθω σαν στυμμένη λεμονόκουπα, κάθε φορά χρειάζεται να μαζέψω τα κομμάτια μου. Θα μπορούσα, για παράδειγμα, να ασχοληθώ αποκλειστικά με το stand-up comedy, αλλά επέλεξα το μεράκι μου.  Είμαι πολύ τελειομανής και θέλω να κάνω κάτι ακριβώς όπως με εκφράζει, διαφορετικά αναρωτιέμαι αν αξίζει να το κάνω.  Σαν αγγαρεία; Άμα είναι έτσι, προτιμώ να κάνω κάποια άλλη δουλειά και να βγάλω χρήματα παρά να κάνω αυτό που θέλω σαν αγγαρεία.

Μελλοντικά σχέδια από τη νέα χρονιά;

Θα ήθελα πολύ να μπορώ να εξελίξω αυτή μου την ενασχόληση. Θα μου άρεσε να ασχοληθώ και με το κομμάτι της διαφήμισης, αλλά και με το κομμάτι της τηλεόρασης. Είναι στόχος μου. Ελπίζω να τον πετύχω, στο επόμενο διάστημα. Φυσικά, χρειάζεται να υπάρχουν τριγύρω και οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα υποστηρίξουν το όποιο εγχείρημα έχει κατά νου ένας άνθρωπος.

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΕΡΤΣΙΔΗΣ

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: Decadence comedy show με τον Στέλιο Χαρίτο στη νέα Θεατρική Σκηνή του Τεχνόκοσμου