Το ρήμα «καταλήγω» συνήθως συντροφεύεται από μία αρνητική χροιά, κι ας το χρησιμοποιούμε ελαφρά τη καρδία στη καθημερινότητα μας. Οι τρεις κεντρικοί ήρωες, ο Ντίνος, ο Άρης και η Βουβού, ονειρεύονται το ίδιο όνειρο εδώ και είκοσι χρόνια, ακατάπαυστα. Ένα όνειρο απατηλό, έναν διακαή πόθο που υπόσχεται την «Γη της Επαγγελίας», εκεί όπου η ευτυχία θα είναι δεδομένη, τα πορτοφόλια γεμάτα, τα χαμόγελα απαστράπτοντα και τα κεφάλια εντελώς αδειανά. Η αφέλειά τους θέλει να τους μετακομίσει στην Καλιφόρνια, λες κι εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα από ο,τι στον υπόλοιπο πλανήτη. Μα το ζήτημα δεν είναι η Καλιφόρνια, θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο μέρος, της Αμερικής ιδίως, ίσως η Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες ή και ο Καναδάς ακόμα, ο οποίος βρίσκεται εκτός συνόρων, οποιαδήποτε μεγάλο αστικό κέντρο που υποσχόταν να δώσει σάρκα και οστά στο φημισμένο «αμερικανικό όνειρο». Ο Κατσικονούρης, με την ιδιαίτερη μαεστρία που τον χαρακτηρίζει, έγραψε ένα έργο που θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά ανθρώπους από οποιαδήποτε χώρα. Η αθεράπευτα ρομαντική, ίσως και αλαφροΐσκιωτη φύση των ηρώων δεν ταυτίζεται μόνο με τους Έλληνες.
Το όνειρο όμως πέθανε και μαζί του πέθαναν κι όσες φρούδες ελπίδες είχαν τραφεί για το υποτιθέμενο μυστικό της ευζωίας. Μολονότι ο εν λόγω θάνατος έκανε εκκωφαντικό γδούπο και ακούστηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, οι τρεις κεντρικοί ήρωες επιμένουν στο όνειρο. Είκοσι χρόνια αργότερα, έχοντας συμπληρώσει και το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας τους, ακόμη κυνηγούν τον παράδεισο της Καλιφόρνια. Ο Ντίνος προσπαθεί εμμονικά να παρουσιάσει στο διαδίκτυο έναν πολύ διαφορετικό εαυτό, ο Άρης ή Αρούλης, όπως τον αποκαλεί ο Ντίνος, παραμένει εύπιστος, ενώ καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες να επιβιώσει αξιοπρεπώς ως διανομέας φαγητού, και η Βουβού αιθεροβατεί μεταξύ παραμυθιού και ωμής πραγματικότητας.
Στέκομαι λίγο παραπάνω στην αγάπη που έχει ο Ντίνος για την εικόνα του, μπας και η πραγματικότητα του χαμογελάσει και του τάξει αμύθητα πλούτη και ξεγνοιασιά. Αν και η τελευταία δεν του λείπει, για να είμαι ειλικρινής, μιας και φαίνεται να μην τον απασχολεί η παντελής αεργία του. Δαπανεί ατέλειωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή, φτιάχνοντας ένα προφίλ ψεύτικο, ενός Ντίνου που ζει μέσα στην χλίδα, τα απλησίαστα κρασιά Βουργουνδίας και τις ιδιωτικές θερμαινόμενες πισίνες. Μόνο που η πραγματικότητα έχει διαφορετική άποψη, με τα κρασιά να είναι μπύρα περιπτέρου και η πισίνα να είναι αυτή του δημοτικού κολυμβητηρίου, στην οποία μάλιστα κολυμπούν και κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, με τον Ντίνο να παρακαλά τον Άρη να τις «διώξει» μέσω της μαγείας του photoshop. Η πεποίθηση του Ντίνου ότι η εικόνα σήμερα είναι το παν δεν είναι καινούργια, ούτε πιστεύω ότι θα φύγει σύντομα, μάλλον ποτέ. Ωστόσο, στον βωμό της τελούνται τα χειρότερα εγκλήματα, εκείνα που στερούν από τον άνθρωπο την πεμπτουσία της ζωής και τον μεταμορφώνουν σε ακαλαίσθητη βιτρίνα, η οποία, όμως, δεν έχει στην «αποθήκη» της όσα καμαρωτά παρουσιάζει.
«Η ζωή είναι σαν πίτσα. Άμα κρυώσει, δεν τρώγεται», λέει ο Αρούλης σε κάποια στιγμή, αφήνοντας με να σκέφτομαι πως το υποσυνείδητο του καταλαβαίνει ότι το καράβι σάλπαρε. Φυσικά και ποτέ δεν είναι αργά να καλυτερέψει κανείς τη ζωή του, αλλά να το κάνει πραγματικά, όχι να ονειρεύεται λαγούς με πετραχήλια. Το όνειρο ήταν δελεαστικό, δεν αντιλέγω, αλλά πάει, κρύωσε κι αυτό. Σε άλλη συγκινησιακά φορτισμένη στιγμή του έργου, την οποία δεν θέλω να προδώσω λόγω της σπουδαιότητας της, ο Αρούλης εξομολογείται πως «Καμιά φορά, για να μη φανείς κυνηγημένος, κυνηγάς κι εσύ κάτι ή κάποιον άλλον άνθρωπο», μια πρόταση που οφείλει να φιλοξενήσει το μυαλό όλων όσοι περνιούνται για πολιτισμένοι. Η τελευταία φράση που μου έμεινε ιδιαίτερα στο μυαλό ήταν παραδόξως του Ντίνου: «Αυτές οι λέξεις… Όταν μιλάς δεν έρχονται κι όταν σωπαίνεις τρέχουν». Όντως. Είναι οι ίδιες λέξεις που μπορούν και να θεραπεύσουν και να πληγώσουν. Οι λέξεις που πασχίζουμε να βρούμε, καμιά φορά στο σκοτάδι, δίχως άλλους τριγύρω, λέξεις να λειτουργήσουν σαν αγκαλιά, παρά σαν όπλο.
Η σκηνοθεσία του Σταύρου Καράγιαννη, ο οποίος υποδύεται ταυτόχρονα και τον Άρη, πιστεύω πως κούμπωσε γάντι και ανέδειξε το βαθύτερο στρώμα του κειμένου. Μπορεί η ροή και ο λόγος των χαρακτήρων να ήταν στακάτος, όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι δηλαδή εφόσον πρόκειται για κωμωδία, με τις ατάκες να μεταμορφώνονται σε ένα διαρκές πάρε-δώσε σαν άλλο μπαλάκι του πινγκ-πόνγκ, αλλά, όταν η κατάσταση σοβάρευε, μαζί της σοβάρευαν, από τις σπάνιες φορές στη ζωή τους, και οι χαρακτήρες.
Όσο για τις ερμηνείες των τριών κεντρικών ηθοποιών, τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, τον Σταύρο Καραγιάννη και την Λένα Δροσάκη, απέδειξαν περίτρανα για άλλη μια φορά το πλουσιοπάροχο ταλέντο τους, μεταπηδώντας πότε στο γέλιο και πότε στο κλάμα με ευκολία. Η Σίλια Μουστάκη, ο τέταρτος «παίκτης» για να συμπληρωθεί το θεατρικό καρέ, εμφανίζεται λίγο πριν το τέλος, ολοκληρώνοντας το έργο, παρέχοντας την λίγο προβλέψιμη έκβαση της ιστορίας. Μιας ιστορίας που συμβαίνει καθημερινά, ίσως να εξακολουθεί μα συμβαίνει εσαεί, μιας και τα όνειρα ευτυχώς υπάρχουν και μας δίνουν κίνητρο για μια καλύτερη ζωή. Όμως, ας είναι όνειρα με επίκεντρο τον ανιδιοτελή ανθρωπισμό, από τα άλλα, εκείνα που παραλληλίζονται με την πίτσα, χορτάσαμε. Είναι καλά και εύγευστα, αλλά καλύτερα να τρώγονται αραιά και πού…
Γράφει ο Βασίλης Τσερτσίδης
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: "Καλιφόρνια Ντρίμιν, 20 χρόνια μετά" στο Θέατρο Αυλαία
![](https://www.pinterest.com/pin/create/button/?url=https://www.townsendia.gr/2025/02/eidame-kai-proteinoume-california-dreamin.html&media=https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB2p8z0a7t8UFQ0r5KB3OrHA0B2o06VwihEh4LvRBP-ear7QbhO2xO5GddUoCh-CWiE-xd0kA8B69q9rYb6Kudkj1zvvmnY9QO9Ym5kBVcWxf_qTxGV9Gq-7QZYx0qfNU864nJ5SBJARqoWYX8KKzdiC0srBoVj03tLMspgWmB982yzNDv4EB9YrklDFM/s16000/california-dreaming-dimotiko-theatro-.jpg&description=Είδαμε και προτείνουμε: "Καλιφόρνια Ντρίμιν, 20 χρόνια μετά" στο Θέατρο Αυλαία){kind=link}