Η αδυσώπητη πραγματικότητα της επιβίωσης: Κριτική στην ταινία 'Wishbone'

Η ταινία Wishbone της Πέννυς Παναγιωτοπούλου είναι μια δυναμική και συγκλονιστική ελληνική δημιουργία, η οποία καταφέρνει να αγγίξει τις πιο σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης ψυχής, αναδεικνύοντας την αγωνία και την προσπάθεια για επιβίωση σε έναν κόσμο γεμάτο από αδιέξοδα και σκληρές πραγματικότητες.

Η ιστορία επικεντρώνεται στον Κώστα, έναν νεαρό σεκιουριτά, ο οποίος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο προσωπικό του δράμα και τις οικογενειακές του υποχρεώσεις μετά τον ξαφνικό θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του. Η ευθύνη του να αναλάβει την ανιψιά του, σε συνδυασμό με την ανάγκη να εξασφαλίσει χρήματα για να σώσει το σπίτι τους από τα χρέη, δημιουργεί έναν αβάσταχτο ψυχολογικό βάρος. Όταν, λοιπόν, ένας τραυματιοφορέας τού προτείνει να τον βοηθήσει, η απελπισία του Κώστα τον οδηγεί σε μια απόφαση που θα έχει σοβαρές συνέπειες, καθώς το τίμημα της βοήθειας είναι ακριβό και εξαιρετικά επικίνδυνο.

Το σενάριο της Κάλλιας Παπαδάκη και της Πέννυς Παναγιωτοπούλου βασίζεται στο διήγημα "40 μέρες" από την συλλογή "Ο ήχος του ακάλυπτου". Η πλοκή της ταινίας είναι γεμάτη από αγωνία και ανθρώπινη τραγωδία, ενώ οι χαρακτήρες είναι πολυδιάστατοι και ρεαλιστικοί, κάτι που καθιστά την ιστορία εξαιρετικά συναισθηματική και ανατρεπτική. Η αφήγηση εξετάζει τις συνέπειες των αποφάσεων και τις αντιφάσεις που συχνά συνοδεύουν τα δύσκολα διλήμματα της καθημερινότητας.

Η σκηνοθεσία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου είναι απόλυτα σφιχτή και ατμοσφαιρική, με μια έντονη αίσθηση ελέγχου που κρατά τον θεατή σε αγωνία καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Κάθε σκηνή χτίζεται με ακρίβεια και εσωτερική ένταση, καθώς η σκηνοθέτης καταφέρνει να σμιλεύει το ψυχολογικό τοπίο των χαρακτήρων με εξαιρετική επιμέλεια. Η ένταση είναι συνεχής, και η Παναγιωτοπούλου αξιοποιεί κάθε στιγμή, δημιουργώντας μια αίσθηση αβέβαιης αναμονής, ενώ η κάμερα συχνά εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες που αναδεικνύουν την προσωπική αγωνία των ηρώων. Η σκηνοθεσία της ενισχύει την αίσθηση της αδυσώπητης πραγματικότητας, οδηγώντας την ταινία σε μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία.

Ο Γιάννης Καράμπαμπας, στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κώστα, παραδίδει μία από τις πιο δυνατές ερμηνείες της καριέρας του. Ο χαρακτήρας του Κώστα είναι ένας άνθρωπος παγιδευμένος σε μια σκληρή πραγματικότητα, που έρχεται αντιμέτωπος με την απόγνωση, την ανασφάλεια και την αίσθηση της αποτυχίας. Ο Καράμπαμπας αποτυπώνει άριστα την ψυχολογική του πίεση, την εσωτερική του σύγκρουση και τη συναισθηματική του κατάρρευση, δίνοντας μια ερμηνεία γεμάτη βάθος και συναισθηματική ένταση. Η εξαιρετική αυτή ερμηνεία γίνεται το κεντρικό σημείο της ταινίας, με τον Κώστα να είναι το απόλυτο επίκεντρο στην ανάπτυξη της δράσης και των συναισθημάτων.

Η ταινία εξετάζει τη συναισθηματική και ηθική αβεβαιότητα του Κώστα, ο οποίος, παρόλο που βρίσκεται σε απόγνωση, προσπαθεί να βρει μια διέξοδο από το χάος της ζωής του. Η ερμηνεία του Καράμπαμπα αναδεικνύει την αντιφατικότητα του χαρακτήρα του, που παρά τις δύσκολες αποφάσεις που καλείται να πάρει, διατηρεί μια βαθιά ανθρώπινη υπόσταση, κάνοντάς τον αναγνωρίσιμο και συμπαθητικό στον θεατή.

Η ταινία δεν περιορίζεται σε μια προσωπική ιστορία, αλλά λειτουργεί και ως μια σφοδρή αλληγορία για τις καταστροφικές κοινωνικές και οικονομικές πιέσεις που συνθλίβουν τους ανθρώπους σε έναν σύγχρονο κόσμο, όπου η αβεβαιότητα είναι κανόνας και η επιβίωση φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτη. Το Wishbone ξεγυμνώνει την πραγματικότητα με ωμότητα και χωρίς κανένα έλεος, αποκαλύπτοντας την αλήθεια πίσω από την ανάγκη, την προσωπική θυσία και τις ανελέητες συνέπειες που ενώνουν τη ζωή και τον θάνατο, τις επιλογές και την ανεπανόρθωτη καταστροφή τους. 

Αξιοσημείωτο είναι ότι η ταινία διαθέτει μια διεθνή διάσταση, με την παραγωγή να εμπλέκει συνεργασίες από Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία και Κύπρο, κάτι που αποτυπώνεται στην ποιότητα της παραγωγής και στην πολυφωνία των συντελεστών.

Συμπερασματικά η Wishbone είναι μια ανατρεπτική και συναισθηματικά φορτισμένη δημιουργία που αναδεικνύει τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής να επιβιώσει σε συνθήκες απόγνωσης και απελπισίας. Η σκηνοθεσία, η ερμηνεία του Καράμπαμπα και η φωτογραφία συνδυάζονται άψογα για να προσφέρουν μια εμπειρία που σίγουρα αξίζει την προσοχή κάθε θεατή. Δεν είναι μια εύκολη ταινία, αλλά είναι σίγουρα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και δυνατές του φετινού κινηματογραφικού τοπίου.

Κριτική: Ασπασία Σδούγκου