Με τον Παύλο Κοντογιαννίδη θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες, κάτι που αποτελεί κοινή μας παραδοχή. Συζητήσαμε για την ζωή, την πολιτική, το θέατρο, την ομορφιά που κρύβεται στην απλότητα και άλλα πολλά. Είναι ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, έχει περάσει όλη του την ζωή στο θέατρο και όχι μόνο, δεν του αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες και παλεύει για ένα καλύτερο ανθρώπινο πλαίσιο, τόσο ως ηθοποιός όσο και ως πρόεδρος του Κινήματος Φτωχών Ελλάδος. Πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο δολοφόνος είναι… ανάμεσα μας» στο Θέατρο Αθήναιον, μία ιδιαίτερη κωμωδία που τα έχει όλα.
«Ο δολοφόνος είναι… ανάμεσα μας», λοιπόν. Τι συμβαίνει όταν, κατά τη διάρκεια μιας «πρόβας», σημειώνεται απόπειρα φόνου; Πώς «έδεσε» η όλη συνεργασία;
Το στόρι είναι αυτό που αναφέρθηκε μόλις, ο βασικός σκελετός της παράστασης. Το κείμενο έχει γράψει ο Ευάγγελος Σαμιώτης, ο οποίος επικοινώνησε μαζί μου μέσω διαδικτύου για να μου προτείνει αν θέλω να παίξω. Είδα το κείμενο, είπα τις απόψεις μου και επέλεξα τον ρόλο που παίζω στην παράσταση, έναν ντετέκτιβ. Είχαμε ξεκινήσει στις 15 Οκτωβρίου στο θέατρο «Μικρός Κεραμεικός», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, αλλά παίζαμε και μεταμεσονύκτιες παραστάσεις το Σάββατο –μετά από δική μου παρότρυνση- με μεγάλη επιτυχία. Ξαφνικά «φούντωσε» η όλη υπόθεση με το έργο και αντί να «κατέβει» γύρω στα Χριστούγεννα, όπως είχε προγραμματιστεί, πήρε παράταση και συνεχίζουμε ακόμα και μετά το Πάσχα.
Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυστήριο, αγκαλιασμένο με χιούμορ και σασπένς.
Όπως λέει και η περίληψη του έργου, είναι ένα δράμα μέσα από κωμωδία και μία κωμωδία μέσα από δράμα. Είναι μία δοκιμασία πάνω στην σκηνή. Ένα από τα ατού του έργου, πέρα από τις καλές ερμηνείες όλων των συναδέλφων, είναι και το ότι υπάρχει διάδραση, συμμετέχουν μερικοί θεατές και θεάτριες στην δράση. Γίνεται ένα καταπληκτικό παιχνίδι συμμετοχής με ορισμένη μερίδα του κοινού.
Μετά από όλες αυτές τις παραστάσεις και την διάδραση με το κοινό, υπήρξε κάποια στιγμή που να θυμάστε λίγο παραπάνω;
Υπήρξαν αρκετέ στιγμές, όχι μόνο μία. Ο κόσμος αισθάνεται τόσο άνετα που μπαινοβγαίνει στην δράση με ευκολία, ειδικά οι άνθρωποι που καλούνται από τον χαρακτήρα μου για να συμμετάσχουν σε μία «ανάκριση». Μία φορά, ήρθε ένας κύριος και τον ρώτησα «Από πού ήρθες, από πού είσαι, είσαι Αθηναίος;» και μου απαντάει «Όχι, είμαι από την Άρτα». Τον ρωτάω «Πώς βρέθηκες εδώ;» και με αποστομώνει λέγοντας «Ήρθα να δω τον πρόεδρο του Κινήματος Φτωχών Ελλάδος από κοντά!» (γελάει). Μία άλλη καταπληκτική στιγμή ήταν όταν κάλεσα στην σκηνή μία συμπαθέστατη κυρία. Παίζοντας τον ρόλο και μετά την ανάκριση, της είπα «Μάλλον έκανα λάθος, δεν είστε ύποπτη, ευχαριστώ πολύ». Λίγο πριν καθίσει, με ρώτησε «Τι ζώδιο είστε;» (γελάει). Εντωμεταξύ, όλα αυτά γίνονται σε μία δράση πολύ συγκροτημένη. Θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τα βαρελότα που ρίχνουν τα παιδάκια το Πάσχα. Την ρωτάω «Είναι σημαντικό αυτό;» και καπάκι απαντάω «Μινώταυρος!». «Είμαι Λέων», της λέω. Και τι μου λέει; «Όχι ρε γαμώτο, πάλι σε Λέων έπεσα;» (γελάει). Κάθε παράσταση μας έχει και το απρόοπτο της, αλλά τελειώνει με πάρα πολύ διδακτικό τρόπο. Μέσα από όλη αυτήν την ιστορία και δοκιμασία, αποκαλύπτεται ότι οι δύο ήρωες τελικά, παρότι μαλώνουν και «χτυπιούνται», είναι ερωτευμένοι. Αλλά, μην τα αποκαλύψουμε και όλα…
Έχοντας διανύσει πολλά θεατρικά «χιλιόμετρα» στο θέατρο και δη την κωμωδία, ποιο είναι το μεγαλύτερο στοίχημα για έναν ηθοποιό; Να κάνει το κοινό να γελάσει ή να κατανοήσει ο ίδιος την ποιότητα του χιούμορ και να το αποδώσει όπως γίνεται, ακόμα και αν δεν πλησιάζει το δικό του γούστο;
Αρχικά, για εμένα δεν υπάρχει κωμωδία και δράμα, ούτε τραγωδία. Στα ποντιακά, πρέπει να γνωρίζουμε ότι τραγωδία σημαίνει τραγούδι, όπως η τραγωδία βγήκε από την «ωδή του τράγου». Έχει περάσει στην συνείδηση του κόσμου πως, όταν αναφερόμαστε σε τραγωδία, συνήθως σκεφτόμαστε κάτι τρομερό, όπως όταν τρακάρει ένα αυτοκίνητο και χάνει την ζωή της μία ολόκληρη οικογένεια. Για εμένα αυτό το παραμύθι περί κωμωδίας και τραγωδίας δεν στέκει. Δεν είμαι ειδήμων της κωμωδίας ή της τραγωδίας, αλλά της ζωής, μέσα από το δικό μου πρίσμα και στυλ. Η παράσταση μας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε κωμωδία ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή. Έχω πάει σε γάμο κι έχω κλάψει κι έχω πάει και σε κηδεία και τρελάθηκα στα γέλια. Όλα τα άλλα είναι τυποποιημένα, δεν μου αρέσει να τοποθετούνται πουθενά ταμπέλες, ούτε στην πολιτική, ούτε στην τέχνη. Έχω τελειώσει την δραματική σχολή της Ρούλας Πατεράκη στη Θεσσαλονίκη με υποτροφία, ήμουν μέγας τραγωδός. Κάποια στιγμή, συνάντησα τον Λουκιανό Κηλαηδώνη στο Θεσσαλικό Θέατρο και γράψαμε για πρώτη φορά ένα σπονδυλωτό έργο, το οποίο λεγόταν «επιθεώρηση». Τις προάλλες, είχα πάει καλεσμένος στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα και μετά οι συνάδελφοι του μου έλεγαν ότι ο ίδιος δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγα, βρισκόταν σε μία κατάσταση μόνιμης απορίας. Έλεγα αυτά που λέω και τώρα.
Εφόσον έχετε και ποντιακή καταγωγή, οφείλω να σας ρωτήσω τι πιστεύετε για την κριτική που δέχεται κατά καιρούς ποντιακός λαός.
Πολλοί άνθρωποι μου αναφέρουν τα ποντιακά ανέκδοτα όπου οι Πόντιοι χαρακτηρίζονται ως αφελείς και ανόητοι και τους απαντάω ότι όλα αυτά τα κάνει η ανύπαρκτη, χορτάτη, μικρομεσαία διανόηση στα μπαρ για να γελάνε εις βάρος μειονοτήτων. Αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλω καν να τους χαρακτηρίσω, δεν με εκφράζουν και δεν με ενδιαφέρουν. Το χιούμορ, το οποίο είναι πηγαίο μέσα στους Πόντιους, έχει έντονο αυτοσαρκασμό και πανέξυπνες ιδέες. Δεν μου αρέσει τίποτε το επιφανειακό. Ο κόσμος βλέπει την παράσταση μας και σκέφτεται «Τώρα τι γίνεται; Εκεί γέλασα, εκεί προβληματίστηκα, εκεί συγκινήθηκα». Αυτή είναι η ζωή για εμένα.
Άλλωστε η ζωή είναι «τραπέζι» που έχει να προσφέρει κάτι για οποιονδήποτε και αυτό το «κάτι» συχνά είναι γενναιόδωρο στην ποσότητα του. Η ζωή τα έχει όλα.
Στην κηδεία του πατέρα μου είχαν πλακωθεί πάνω από το φέρετρο για πολιτικά. Επενέβησαν οι γυναίκες και είπαν «Μα καλά, τι κάνετε; Εδώ κηδεύουμε τον άνθρωπο κι εσείς τσακώνεστε;». Έτσι είναι η ζωή όμως.
Οπότε, θεωρείτε πως δεν είναι δόκιμοι οι χαρακτηρισμοί «κωμικός» ή «δραματικός» ηθοποιός.
Δεν μου αρέσουν οι τυποποιήσεις. Τι πάει να πει κωμικός και δραματικός ηθοποιός; Ο ηθοποιός είναι ένας. Καλείται να παίξει τα πάντα. Δηλαδή, τι; Θα έρθει στο θέατρο ένας άνθρωπος που υποφέρει στο σπίτι του, δεν έχει να πληρώσει και να πάρει ένα αρνάκι, δεν έχει να πληρώσει το ενοίκιο και ταλαιπωρείται και εγώ θα τον κάνω να γελάσει για δύο ώρες και μετά να γυρίσει στην μιζέρια του; Επειδή είμαι «παιδί» του Μπρέχτ και τον έχω μελετήσει πολύ, θα πω μόνο ότι έλεγε «Το πιο δημιουργικό γέλιο είναι το χαμόγελο» διότι κρύβει από πίσω μία γνώση. Όλα τα άλλα είναι ξεκατινιάσματα και «χαχαχα-μπουχαχα».
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι τείνουν περισσότερο προς την υπερβολή και τις ακρότητες συγκριτικά με άλλες εποχές;
Στην Ελλάδα ζούμε την εποχή την εποχή της υπερβολής σε όλα. Το κουτσομπολιό, την πολιτική κριτική, τις ηλιθιότητες μέσα στην Βουλή να βρίζει ο ένας τον άλλον, να βγαίνουν στα κανάλια και στο διαδίκτυο και να λένε άλλα αντί άλλων. Είναι απίστευτη κατάσταση η υπερβολή. Η ουσία είναι να έχεις το μυαλό σου πάντοτε έτοιμο για όλα. Ο Μπρέχτ έλεγε και το άλλο: «Το κέρδος για έναν ηθοποιό δεν είναι να γελάσει ή να κλάψει ο θεατής. Εάν ένα ζευγάρι που είδε μία παράσταση θυμάται έστω και δύο ατάκες πριν πέσει για ύπνο και αναλογιστεί τι ειπώθηκε σε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο, είναι μέγιστο κέρδος».
Ιδιαίτερη αίσθηση μου κάνει το γεγονός ότι η πλειονότητα του κόσμου αναφέρεται στην πολυπόθητη αλλαγή της κοινωνίας, εξαιρώντας αυτομάτως εαυτόν από το κοινωνικό σύνολο. Λέγεται -δικαίως- ότι το θέατρο δεν αλλάζει την κοινωνία, αλλά τον θεατή.
Είναι πολύ σωστή αυτή η τοποθέτηση. Όταν γίνεται μία κριτική, καθένας εξαιρεί τον εαυτό του και βρίζει τον απέναντι. Μου έρχεται να τους ρωτήσω «Αδελφέ μου, έχεις δει μέσα σου τι γίνεται και μιλάς έτσι ελαφρά τη καρδία;» Μου έστειλαν πρόσφατα μία συνέντευξη του Στέλιου Καζαντζίδη, τον οποίο λατρεύω, και για τις απόψεις που είχε και για την καλλιτεχνική του παρακαταθήκη. Σε αυτήν την συνέντευξη, τον ρωτούσαν για θέματα πολιτικής φύσης και τους απαντούσε «Εγώ δεν ψηφίζω κόμματα, ψηφίζω ανθρώπους».
Διατελείτε ιδρυτής και πρόεδρος του Κινήματος Φτωχών Ελλάδος, γεγονός που παραμένει άγνωστο σε μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού. Τι εικόνα έχει διαμορφωθεί στα δικά σας μάτια όσον αφορά στην σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, εντός και εκτός ελληνικού πλαισίου;
Πολλοί με ρωτάνε προς ποια πλευρά κλίνει το Κίνημα και τι προέλευση έχει. Αναρωτιέμαι, τι πάει να πει «τι προέλευση έχει;». Και ο (Γιώργος) Λιάγκας πριν λίγες μέρες με ρωτούσε «Τι είναι το Κίνημα, δεξιό ή αριστερό;». Του απάντησα ότι το Κίνημα αυτό είναι ουμανιστικό, είναι για τον άνθρωπο. Άνθρωποι υπάρχουν παντού, απλά τους έχουμε επιβαρύνει με ταμπέλες. Όλα αυτά τα αστικά, μικροαστικά κόμματα είναι μαγαζάκια. Έχω τρεις συγγενείς στο χωριό μου, οι οποίοι παίρνουν από 350 ευρώ σύνταξη. Ο ένας ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, ο άλλος Νέα Δημοκρατία και ο άλλος ΚΚΕ. Ποιες είναι οι διαφορές και ποιες οι ομοιότητες τους; Όποιος μπορεί να μου το αναλύσει ιδεολογικά θα του πω και μπράβο. Στο δικό μας κίνημα, βασικό μας θεώρημα είναι «Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο για τον άνθρωπο».
Διαρκώς σημειώνεται κατακόρυφη πτώση των ανθρωπιστικών αξιών και του ευδιάκριτου ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα που ένωνε τις κοινωνίες. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες σπάνιες φορές που μέσα από μία απλή καθημερινή κουβέντα αναζωπυρώνεται η ελπίδα για ένα ομορφότερο αύριο. Ως πρόεδρος του κινήματος, συνομιλώντας με πολύ κόσμο, παρατηρείτε κάτι αντίστοιχο;
Είχα καλέσει ένα ταξί για να φύγω από στούντιο στα Σπάτα. Είχα καθυστερήσει να επιβιβαστώ στο αυτοκίνητο και προσπάθησα να εξηγήσω στον οδηγό, έναν γλυκύτατο κύριο, το γιατί. Του είπα ότι μιλούσα με τον Γιάννη Σμαραγδή, ο οποίος ετοιμάζει την νέα του ταινία. Ο οδηγός μου είπε το εξής που μου έχει χαραχτεί στο μυαλό… «Όχι, όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα, χαίρομαι ιδιαίτερα. Μακάρι αυτή η κούρσα να μην ήταν Σπάτα-Πεδίον του Άρεως. Δεν πηγαίναμε Θεσσαλονίκη να κάνουμε αυτήν την όμορφη συζήτηση;». Του είπα ότι μου έφτιαξε την μέρα και μου απάντησε ότι πάνω από όλα με θεωρεί δικό του άνθρωπο. Μπορεί να τον είχα συναντήσει πρώτη φορά, αλλά έγινε και δικός μου άνθρωπος.
Ποια είναι η άποψη σας σχετικά με τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα των κομμάτων;
Όλα είναι πολιτική, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλα είναι προσωποκεντρικά. Αλλά, βρε αδελφέ μου, εντάξει, έχεις ένα κόμμα, γιατί όμως πρέπει να βάζεις και την φωτογραφία σου από δίπλα; Τι έχεις, μαγαζί; Για ποιον λόγο να βάλω εγώ την φωτογραφία μου στο Κίνημα; Κάτι γριούλες μου έλεγαν ότι δεν ήξεραν ποιο είναι. Δηλαδή τι, θα ψήφιζαν τον Κοντογιαννίδη για τον Κοντογιαννίδη; Δηλαδή όλοι οι άλλοι, Κωνσταντοπούλου, Βελόπουλος και οι λοιποί τι, είναι τα κόμματα τους; Είναι δυνατόν να βλέπουμε φωτογραφία στην Ένωση Κεντρώων; Τι πουλάνε, πορτοκάλια και λεμόνια; Έχουμε τρελαθεί τελείως. Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, δεν μου αρέσουν τα ίδια, μασημένα πράγματα.
Υπάρχουν κάποια ζητήματα που φαίνεται πως ταλανίζουν πολλούς ανθρώπους, μονάχα μέσα από την συζήτηση θα λυθούν. Ακόμα κι αν δεν λυθούν, τουλάχιστον θα επέλθει η κατ’ εμέ άκρως θεμιτή γνώση ότι οι συγκεκριμένοι προβληματισμοί είναι κοινοί. Όσο για το θέμα της πολιτικής, καλή πολιτική ασκείται σε όλους τους πολιτισμένους χώρους, ακόμα κι αν δεν γνωστοποιείται τόσο εύκολα έως και καθόλου.
Συμφωνώ. Όλοι οι πολιτικοί χώροι έχουν άξιες παραγωγικές δυνάμεις. Γιατί δεν ενώνονται σε μία κοινωνία; Σε μία άλλη συνέντευξη που είχα δώσει, με ρωτούσαν για ζητήματα του προέκυψαν από το «metoo» και για την κοινωνικότητα. Τι θα πει «κοινωνικότητα;». Μία είναι η κοινωνία, αυτή των ανθρώπων. Εκεί μέσα πρέπει να λύνονται όλες οι διαφορές.
Έχει επηρεαστεί το παγκόσμιο γίγνεσθαι από την τρομακτική δύναμη της πολιτικής ορθότητας;
Ένας κύριος που δεν με ήξερε και με είχε δει σε μία εκπομπή, ζήτησε με μεγάλη ευγένεια το mail μου από την διεύθυνση παραγωγής και μου έστειλε ένα εκπληκτικό θεατρικό που έκανε ανάλυση όλων αυτών των νέων γλωσσικών εφευρέσεων. «Ενσυναίσθηση»… Έχω βαρεθεί πάρα πολύ. Ασχολούμαι με την πολιτική σαν προβληματισμό και συναντάω τα ίδια πράγματα. Μόλις λέει κανείς κάτι που δεν συμφέρει τον απέναντι του, απευθείας ειπώνεται η λέξη «λαϊκισμός». Τι λαϊκισμός βρε άχρηστοι; Έχουν μάθει μία λέξη στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο και την έχουν κάνει καραμέλα. Δηλαδή, θα βγω εγώ και θα πω μία αλήθεια και θα με αποκαλέσει λαϊκιστή κάποιος άλλος; Άιντε απο ΄κει χάμω. Υπάρχουν κάποιες λέξεις να τρελαίνεσαι. Πρόσφατα έκανα κάποιες δηλώσεις για τον Πέτρο Φιλιππίδη που άλλα εννοούσαμε και άλλα βγήκαν στην δημοσιότητα. Θα καταντήσουμε σαν τον μαντείο των Δελφών, «ήξεις-αφήξεις». Η αλήθεια δυστυχώς είναι μία, δεν υπάρχει άλλη.
Αφού, λοιπόν, η αλήθεια είναι μία, γιατί δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας;
Έλα ντε. Κάποτε, πριν χρόνια, με είχε καλέσει η Έλλη Στάη, η οποία με «πήγαινε» και με «πάει», από ο,τι έχω μάθει, σε μία εκπομπή της. Προκειμένου να πάω στο γύρισμα, είχα πάρει άδεια από τον Σταμάτη Φασουλή, διότι είχαμε πρόβα εκείνη την ώρα. Εκεί, ήταν μαζεμένη μία άλλη κυβέρνηση, Βουλευτές, Υπουργοί Οικονομικών, παράγοντες. Από τους εξωπολιτικούς, ήταν ένας άνθρωπος μόνο. Ξαφνικά, αρχίζουν και λένε τα δικά τους, αυτά που λένε πάντα, ότι υπάρχει μεν ανάπτυξη, αλλά ακόμα δεν έχουμε πιάσει το προβλεπόμενο όριο και ότι ο λαός πρέπει να περάσει μια τετραετία με σφιγμένα τα ζωνάρια. Εγώ δεν συμμετείχα μέχρι τότε στην συζήτηση, έτσι και αλλιώς αυτοί οι άνθρωποι δεν σου αφήνουν και χρόνο για να εκφράσεις ο,τι πιστεύεις. Είχε περάσει η ώρα και κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι η Έλλη Στάη απευθύνεται σε εμένα, μου ζήτησε συγγνώμη που ξέχασε μέχρι τότε να μου δώσει τον λόγο. Της απάντησα ότι δεν υπήρχε πρόβλημα, ότι ακούω καλά τι είχε ειπωθεί μέχρι τότε και ότι το θέμα ήταν ότι άφησα την πρόβα στην μέση για να πάω εκεί. Ακριβώς εκείνη την στιγμή, πανέξυπνη καθώς είναι, μου λέει «Σας παρακαλώ, κάντε μου την χάρη και κλείστε εσείς την εκπομπή». «Βεβαίως», της λέω και συνεχίζω. «Εδώ και δύο-τρεις ώρες ακούω όλα τα άξια πολιτικά στελέχη και τους ειδικούς. Η συνισταμένη είναι η ίδια. Ο λαός να περάσει με λιτότητα άλλα τέσσερα χρόνια. Ο μέγας δάσκαλος, Μπέρτολτ Μπρέχτ, είχε πει μία φορά ότι θα έρθουν πολύ δύσκολες εποχές όπου οι χορτάτοι θα κηρύσσουν την λιτότητα για τους φτωχούς». Η αντίδραση τους ήταν φοβερή. Έπεσε απόλυτη παγωμάρα στο στούντιο, μία παύση ενός λεπτού. Ένα λεπτό τηλεοπτικού χρόνου είναι πολύ μεγάλο μέγεθος, πας στον άλλον κόσμο και γυρνάς (γελάει). Αναγκαστικά έσπασε την σιωπή η (Έλλη) Στάη και είπε «Μας το φυλάγατε για το τέλος, κύριε Κοντογιαννίδη!».
Γενικότερα, δίνεται χώρος και χρόνος στο Κίνημα ούτως ώστε να κάνει τις προγραμματικές του δηλώσεις, όπως, φερ’ ειπείν το οικονομικό του σχέδιο;
Σε κάποιες προηγούμενες εκλογές, ήμουν κι εγώ καλεσμένος σε μία εκπομπή, διότι τους αρέσει ο λόγος μου και «χτυπάνε» υψηλές τηλεθεάσεις και ακροαματικότητες, στην οποία και πάλι παρίσταντο «επιφανή» άτομα του πολιτικού χώρου. Κατά συνέπεια, έπρεπε κι εγώ να πω ποιο θα ήταν το οικονομικό πρόγραμμα του Κινήματος, λες και η ανάπτυξη της κοινωνίας βασίζεται σε ένα βιβλιαράκι που θα λέει ότι τόσο τοις εκατό θα πάρουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, τόσο τοις εκατό ο τάδε και τόσο ο δείνα. Αυτά είναι αστεία. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά και «χοντρά». Εκείνη την στιγμή, όταν πήρα τον λόγο, είπα ότι επειδή σαν Κίνημα, αλλά κι εμένα προσωπικά, μας συμπαθούν πολύ φοιτητές από το εξωτερικό, μας στέλνουν πληροφορίες από παντού. Τότε πρόσφατα με είχαν πληροφορήσει ότι υπάρχει ελληνικό χρήμα στις ξένες αγορές που ανέρχεται στο ύψος των 650 δις ευρώ. Όλοι με κοίταζαν αποσβολωμένοι. Συνέχισα να τους μιλάω λέγοντας ότι μερικοί ισχυρίζονται πως αυτά τα χρήματα δεν ελέγχονται επειδή είναι ανώνυμα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οι εταιρίες είναι ανώνυμες, οι μετοχές όμως είναι επώνυμες, οπότε μπορούν να εντοπιστούν. Το δικό μας πρόγραμμα είναι το εξής: Βάσει του σχεδίου, το οποίο είναι και προδεδικασμένο, η κυρία Άντζελα Μέρκελ, η άκρως συντηρητική Γερμανή πολιτικός, εφάρμοσε στην Γερμανία το σχέδιο «Ρούμπι». Το σχέδιο αυτό τι περιελάμβανε; Θα το εξηγήσω πολύ απλά. Η (Άντζελα) Μέρκελ μάζεψε όλους εκείνους που βγάζουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό και τους είπε ότι, εάν δεν παραδώσουν το 15% των χρημάτων που έχουν εξάγει, θα τους τα πάρουν και θα τους διαπομπεύσουν στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Ποιο ήταν το τελικό αποτέλεσμα; Τα μάζεψε. Οπότε, λέω εκεί στους συνομιλητές, γιατί να μην κάνουμε κι εμείς κάτι ανάλογο και από αυτά τα 650 δις ευρώ να πάρουμε όχι το 15%, αλλά το 10%, δηλαδή 65 δις ευρώ; Εκείνη την περίοδο υπήρχε η αντιπαράθεση Σαμαρά-Τσίπρα. Η Νέα Δημοκρατία έλεγε ότι για την τετραετία θα χρειαστούν 20 δις, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για 25 δις. Άρα, λέω κι εγώ, να σας «βάλω» εγώ 30 δις από αυτά τα 65 δις που μπορούμε να πάρουμε ούτως ώστε να βγάλουμε την τετραετία, καλύπτοντας όλες τις ανάγκες των εργαζομένων, των ασφαλιστικών ταμείων και ούτω καθεξής; Από αυτά τα 65 δις, λοιπόν, παίρνουμε τα 30 για την πρώτη τετραετία, κρατάμε τα υπόλοιπα 30 για την δεύτερη και μας μένουν ως απόθεμα 5 δις. Σας καλύπτω; τους ρώτησα. Ξαναπέφτει άλλη σιγή. Ποιος λέει ότι ισχύουν όλα αυτά; μου λέει ο Άδωνις Γεωργιάδης όπου και του απάντησα ότι τα λέει ο μέγας Αμερικανός οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Μασαχουσέτης, Ρίτσαρντ Γούρστ. Μούγκα στην στρούγκα.
Θεωρείτε ότι όντως υπάρχει χρήμα, αλλά δεν κυκλοφορεί στην αγορά.
Ε μα έτσι είναι. Εγώ είμαι και συνταξιούχος διότι τα έχω τα χρονάκια μου. Λίγο πριν το Πάσχα, άκουγα ειδήσεις κι έλεγαν ότι το δώρο Πάσχα θα το έπαιρνε ο λαός μετά τις γιορτές. Ρε μεγάλε, τι να το κάνουν οι άνθρωποι το δώρο μετά το Πάσχα; Θα βγουν οι μαγαζάτορες και θα πουν ότι δεν κινήθηκε καθόλου η αγορά, δεν υπήρξε τζίρος. Πώς να υπάρξει τζίρος; Άμα δεν πάρω εγώ ένα πεντακοσάρικο παραπάνω να πάω να το δώσω στο μανάβη και τον κρεοπώλη, εκείνος με την σειρά του να πάει να το δώσει αλλού, πώς να κινηθεί η αγορά;
Είναι μεγάλος και ίσως μη βιώσιμος ο αντίκτυπος της φορολογίας σε όλα αυτά;
Εμ, δεν θα είναι; Είναι δυνατόν να ορθοποδήσει μία οικονομία όταν φορολογούμαστε επί του ακαθαρίστου εισοδήματος μας, δηλαδή 20-25% και οι «καραβοκύρηδες» επί των κερδών, την στιγμή που καμία εταιρία δεν παρουσιάζει κέρδη; Το Σύνταγμα προβλέπει όλοι αυτοί να φορολογούνται μόνο με 2% επί των κερδών, ένας φόρος που μπορεί και να μην πληρωθεί, είναι οικειοθελής η πληρωμή του. Δεν είναι να τρελαίνεσαι;
Επιστρέφοντας σε λίγο πιο καλλιτεχνικά μονοπάτια, έρχεστε στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση στις 25 Απριλίου, για τρεις παραστάσεις.
Βεβαίως. Με όλους τους εξαιρετικούς μου συναδέλφους. Έχω να έρθω στην Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αθήναιον, 30 ολόκληρα χρόνια. Αυτό κι αν δεν είναι επαγγελματικό μπούλινγκ. Ωστόσο, χαίρομαι ιδιαίτερα διότι η Θεσσαλονίκη είναι η καλλιτεχνική μάνα μου, πιστεύω ότι το Αθήναιον θα είναι γεμάτο. Μακάρι ο κόσμος να αγκαλιάσει την παράσταση και να έρθουμε κι ακόμη ένα τριήμερο για να παίξουμε.
Συμμετέχετε και στην νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, «Ο Καποδίστριας».
Η ταινία του είναι ο,τι καλύτερο έχω δει, του το είχα πει με πολλή λεπτότητα από την αρχή μάλιστα, όταν με είχε καλέσει για να του πω την άποψη μου για το σενάριο. Ήμουν από τους πρώτους που είχα πάρει τρεις διαφορετικές εκδοχές του σεναρίου, διότι είχε μεσολαβήσει και το Χόλιγουντ, οπότε είχα πάρει και αγγλικό κείμενο και ελληνικό. Του είχα πει ότι όλες οι ταινίες είναι παιδιά του και ασφαλώς μπορεί να τις αγαπάει, αλλά του ζήτησα το δικαίωμα να έχω την δική μου άποψη, λέγοντας ότι αυτή η νέα ταινία θα είναι η καλύτερη του. Μετά από δύο μήνες, βγήκε δημόσια ο Γιάννης και είπε αυτά που συζητούσαμε ιδιωτικά στο γραφείο του. Μου είπε επίσης ότι μετά από αυτή την ταινία θα αποσυρθεί.
Θεωρείτε ότι όντως θα είναι το κύκνειο άσμα του;
Πράγματι. Του είπα ότι αντιμετωπίζει σεναριακά και ιδεολογικά τον Καποδίστρια ως έναν άλλον Μεσσία, όταν και μου απάντησε ότι βρίσκομαι βαθιά μέσα στην ψυχή του, ότι κατάλαβα πλήρως την ματιά του. Το έργο αυτό θα είναι σπουδαίο από όλες τις απόψεις. Χαίρομαι που ο Γιάννης με επέλεξε να παίξω έναν από τους βασικούς ελληνικούς ρόλους, διότι συμμετέχουν και πολλοί ξένοι ηθοποιοί με ρόλους. Θα είναι μία τεράστια παρακαταθήκη για όλες τις επόμενες γενιές.
Ποιον ρόλο θα υποδυθείτε;
Όταν διάβασα το σενάριο, είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου στον Γιάννη «Ρε συ, τον (Γεώργιο) Κουντουριώτη θα παίξω; Μου λέει «Είσαι ίδιος». Το σκέφτηκα εκείνη την ώρα και απάντησα πως ο κόσμος με αγαπάει πολύ και είναι ταυτισμένος με τον Κοντογιαννίδη, ο Κουντουριώτης είναι μία διφορούμενη προσωπικότητα, έδωσε χρήματα για τον αγώνα και μετά τα ζήτησε διπλά. Λέω στον Γιάννη… «Πάλι τον κακό θα παίξω;» (γελάει) και μου λέει ο Γιάννης το ανεπανάληπτο «Οι καλοί άνθρωποι παίζουν πολύ καλά τους κακούς ρόλους».
Συνέντευξη: Βασίλης Τσερτσίδης
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ο Δολοφόνος είναι… Ανάμεσά μας…
ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 35,
Θεσσαλονίκη 546 41
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
25 & 26 Απριλίου 2025 στις 21:00
27 Απριλίου 2025 στις 20:30
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
17€ γενική είσοδος
15€ μειωμένο μόνο στο ταμείο του θεάτρου (φοιτητικό/ανεργίας/ΑμεΑ/άνω των 65)
Τηλέφωνο κρατήσεων 6906467283
